Historia
Rzadko zdarza się by legitymujące się wielowiekową metryką wsie miały historycznie poświadczony początek istnienia.
Pierwsza wzmianka o miejscowości w zachowanych źródłach pisanych to dowód istnienia zawierający dane, których nie wyczytamy ze znalezisk archeologicznych, niejednokrotnie poświadczających znacznie starsze dzieje osadnictwa w interesującym nas rejonie. Pojawienie się w zapiskach archiwalnych najstarszego dowodu używania nazwy wsi wskazuje nam moment, w którym osada miała juz ustabilizowaną sytuacje społeczną i gospodarczą, utrwalone miejsce w sieci osadniczej, zaznaczone wyróżniającą ją nazwą
Dla Motycza takim pisemnym „dowodem istnienia” jest dokument z 1317 r. zawierający książęce zezwolenie na lokację na prawie niemieckim wyliczonych imiennie wsi- m.in. Motycza – posiadanych przez braci Dzierżka i Ostasza z Bejsc.
Wprawdzie oryginalny dyplom wystawiony przez kancelarię Władysława Łokietka obecnie nie jest znany, najpewniej już nie istnieje, ale jego treść dochowała się do dziś w kopii z początków XVII w. wpisanej do Metryki Koronnej.
Fragment aktu lokacyjnego
„[…] my Władysław z Bożej łaski książę Krakowa, Sandomierza, Sieradza, Łęczycy i Kujaw, a także dziedzic całego Królestwa Polskiego […], rozważywszy i poznawszy zasługi i wierne służby okazane nam przez braci rodzonych Dzierżka i Ostasza, dziedziców z Bejsc, […] przyznajemy i dozwalamy, aby dziedzictwo ich […] Motycz […] na wieki był urządzony wedle prawa niemieckiego średzkiego […].
Dane w Krakowie, w roku Pańskim 1317, w dniu błogosławionego Andrzeja Apostoła”.
Akt z 1317 r. to świadectwo, na mocy którego mieszkańcy Motycza zyskali perspektywę pojawienia się zalążka samorządności w osobie sołtysa reprezentującego zarówno władzę dziedziców, jak i określone prawem niemieckim interesy wsi.
Oficjalne logo
Inauguracja Jubileuszu
Harmonogram uroczystości
Do pobrania – pdf
